یه چند وقتیه به خاطر تو،خودم رو به اینجا تبعید کردم،اسم اینجا هست «دیار فراموشی»! اینجا از همه چی فاصله گرفتم،حتی از نوشتن، اینجا حالم بهتره،بهتر هم میشه، گرچه اوایل اومدنم روزی صدبار آتیش میکشیدی به وجودم،و ثانیه ها بی وقفه ازم انتقام لحظه های با تو بودن رو می گرفتن ... اما الان با گذشت چند ماه شدم همون کبریت خیسی که دیگه هیج آتیشی شعله ورش نمی کنه! باز هم قصه ی«من» و «تو» «ما» نشد،شد تکرار قصه ی عادت! ومن در نهایت به این حقیقت رسیدم که... آدم به همه چیز عادت می کنه،.....حتی به نبود خودش!