ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺩﺭﺱ ﻧﻤﯽﮔﻴﺮﻳﻢ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽﻣﺎﻥ. ﭼﻮﻥ ﺭﺍﻩﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﭘﺎﻫﺎﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﭽﻪﯼ ﭼﺸﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻪﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽﺷﺎﻥ ...

ﻭﻗﺘﯽ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﯼﺍﺕ ﻓﻘﻂ ۱۲۷ ﻓﻌﻞ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺻﺮﻑ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﻭﻗﺘﯽ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻓﻌﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻓﻌﻞ ﻣﻌﻴﻦ ﺻﺮﻑ ﮐﺮﺩ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﻓﻌﻞ ﻫﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﻓﻌﻠﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﻤﻞ ﻫﻤﺨﻮﺍﺑﮕﯽ ﺑﮑﺎﺭ ﻣﯽﺭﻭﺩ، ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻴﺎﻧﺘﮑﺎﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ...

ﺭﺍﺳﺘﺶ، ﺍﮔﺮ ﺯﻧﺪﻩﺍﻡ ﻫﻨﻮﺯ، ﺍﮔﺮ ﮔﻪﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﺎ ﭘُﺮﻡ ﺍﺯ ﺟﻨﺒﺶِ ﺣﻴﺎﺕ، ﻓﻘﻂ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻝ ﺑﯽﺟﺮﺑﺰﻩﮔﯽﺳﺖ . ﻣﯽﺩﺍﻧﻢ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﻦ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻧﮑﺸﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﺸﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ، ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻘﺎﺀ، ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮐﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ : ﺑﺎ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﺩﺭ ﺳﻴﮕﺎﺭ؛ ﺑﺎ ﺑﯽﻧﻈﻤﯽ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺧﻮﺭﺍﮎ؛ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﮐﻪ ﺑﮑﺸﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺩﺭﺍﺯﺍﯼ ﺍﻳﺎﻡ؛ ﺩﺭ ﻣﺮﮒ ﺑﯽﺻﺪﺍ

ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺪﻡ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﺍﺯ ﺗﻪِ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ، ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻬﺎ؛ ﺍﺯ ﺁﺧﺮ؛ ﺍﺯ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻥ ﺩﺭ ﻟﺒﻪﯼ ﻓﺴﺎﺩ؛ ﻣﺜﻞ ﻣﻴﻮﻩﺍﯼ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ...

ﺳﻪﺗﺎﺭ، ﺳﺎﺯ ﺍﺧﺘﻨﺎﻕ ﺍﺳﺖ، ﻭﯾﻮﻟﻮﻥ ﺳﺎﺯ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺳﯽ. ﺍﺯ ﺑﺲ ﺻﺪﺍﺵ ﻻﺟﻮﻥ ﺍﺳﺖ؛ ﺑﻐﺾ ﻓﺮﻭﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﮕﺎﺭ؛ ﻃﻨﻴﻦ ﻣﺨﻔﯽ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺷﻴﺪﺍﻳﯽ. ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﮐﻢ ﺍﺳﺖ، ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺯﻳﺎﺩ

ﺧﺪﺍﻳﺎ ﭼﺮﺍ ﮐﻠﻤﻪﺍﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺸﻮﺩ ﺑﻪ او گفت ﻭ ﺩلش را بدست آورد...