زنجیر روزهای انتظار با دستان تو به گردنم آویخته شد,

و من با گذشت هر روز در آینه به آن می نگرم و می گویم:

کاش زودتر بیایی,

خسته ام از این گردن آویز کهنه!

در این عصر تنها کلمات!

از من به خاطر آمدن و ماندنشان بهایی نمی خواهند!

آنچه در دل بود نگفت!

نمی دانست!

یارای نشنیده هایش نیز در من هست!

در گیرو دار عشق هر چند وقت یکبار باید نبض زمان را گرفت! 

زمستان است!

دیگر گرمایی در زندگی نیست!

کبریتهایم را دزدیدند!

و من تنها چشم به راه خدا هستم!

چه زیبا ساختی!

با دستانت! تندیس جسم یخی ام را!

حالا هرکس که از من می گذرد! زیر لب می گوید!

سازنده این تندیس کجاست!!؟

از این غمگین نیستم که از ازل در تقدیر من نبوده ای,

غم من از محبوس شدن افکارم در حصار دروغهایت است!!!

گمانم سادگی پیش از اینها جرمی اینچنین سنگین نداشت!

دوباره شب وبوسیدن تو در خواب احتمالی,

دوباره فصل چیدن عشق در باغ خالی...

دوباره رویایی ز برگشتن,

دوباره خام یک آرزو گشتن...

دوباره خواب,

خواب,

خواب یک بودن,

خسته ام,

خسته ام از این راه و یکه پیمودن...

تو نیستی__نه!!!

باز تنهایی صدایم می زند...

امشب هم در آغوش او به خواب می روم....

برای خاموشی شبهای انتظارم___

فقط یک فوت کافی است___

خاموشم کن...خسته ام...!