حالا صورت ساده بوسیدن از من دور است!حالا باد می آید!باران می آید!نمیدانم!به طور قطع و یقین نمیدانم!دیرو زودش را ترانه ای باید!با چیزی که شما تحملش می نامید!

گام اول را تو بردار...به روزگاری که سلام و خداحافظی فرقی با هم ندارد!نه ماندن کسی حادثه است!نه رفتن کسی فاجعه!نزدیکتر بیا!دوست ندارم از این فاصله ها صحبت کنی!

چه بی تابانه می خواهمت!وقتی با صدایت تمام احساسم را در آغوش می گیری!وقتی همره شوق نفسهایت,عشق در وجودم جواته می زند!

امشب آغوشم تهی از توست!بوسه هایم سر به هوا شده اند!شاید اگر امشب بالی بود مرا!عاشقانه با بوسه هایم به سوی آغوشت پرواز می کردم!

در دنیای مبهم سکوت به تصویر ساکن یک جسم پیوستم,کلمات دستانم را با دستانش ساده آشنا ساخت!و من کودکانه در بیگانگی باورها!نوازش روح عریان خویش را به او سپردم!....گرچه در امتداد روز ها ما را به ”ما”امیدی نیست!اما من دوست دارم این پیوستگی را دوست بدارم!

آری صدای عشق شنیده شد,وقتی از دور دستها صدای التماس تنهایی ام را پاسخ داد!وقتی پژواک صدایش در ذهن,دلتنگی آفرید!و من از بدو نطفه ی عشق در وجودم به هیجان زندگی رسیدم!نمیداند اما! مدتهاست در چمنزار چشمانش به خواب عاشقی رفته ام!دراین بیگانگی ها اندکی با من آشناست ومن به پاس این آشنایی میخواهم تنها تا ابد با او عاشقی کنم!کسی که مثل هوا در لحظه هایم جاریست اما چشمانم عاجز از دیدار اوست!کسی که در آرزوی آغوشش!تمام ثانیه ها را به اجبار می کشم!تقدیم به رویاى عاشقانه زندگی ام!به (م.ل)

همیشه احساس من غرق بهتی مبهمه!

بی تو احساسم در فصل غریبی می میرد,اگر فصل کوچ را به فراموشی نسپاری!

دلــم ذره ای از بوی پیراهنت را می خواهد!

تــــا تـــمام آغـــوشت را وصـــف کــــنم...

برایــــم بوســـه ای بـــفرست...

مـــی خواهـــم عشــق را تعبـــیر کــــنم!

حیــف امــروز که بــی تـو هدر شد!

حیـــف فــردا،که بـی تو به ملاقات

 دیـــروز مـــی رود...!

حیف من...حیف تو... حیف ما....

حیف من و تو که به "ما" وعده ی دروغ دادیم!

حیف من و تو که به "ما" خیانت کردیم

و هم آغوش تنهایی شدیم!