زندگی ام در تاریکی ژرفی می گذشت...در باز شد و من دیده به راهش بودم...آنروز...زمان در من نمی گذشت؟گاه در تاریکی پیدا می شدم...پیدا,برای که؟او دیگر نبود...!حس کردم با هستیه گم شده اش مرا می نگردو...و من چه بیهوده مکان را می کاویدم;او آنی,گم شده بود!دستهایی نشانم دادند و باز دیده به راهش شدم...نکند!او رویای بی شکل زندگی ام بود!

از پی نابودی ام,دیری است.زهر می ریزد به رگهای بی آزارم,تا کند آلوده رفتارم...پس برای آنکه رد فکر اورا گم کند فکرم! نبض من هر لحظه می خندد به پندارش!او نمیداند که روییده است... و نمیداند که من در زهر می شویم;پیکر,هرگریه,هرخنده!!!در نمه زهر است,کرم فکر من زنده...شاید...!جای من اینجا نبود!

امشب از بیم هجوم تنهایی ,به شهر خیال تو سفرکردم... امشب اندکی فکرمرا در آغوشت جای ده،بگذار عشق به امنیت برسد...

همه چیز را هم که تقصیر من بیندازی!عاشق شدن من,تقصیر توست!

نوازشم کن!من واقعی ترین بانوی افسانه ای تو ام...فرقی نمی کند کجا؟آغوش تو هر جا که باز شود!باشکوهترین قصر دنیاست!قصری که تنها پادشاهش تویی!

به تو تکیه کردم,بسان تکیه کردن بر بید!با هر باد میلرزی,میترسم!دلهره ی شکستنت دلهره ی از دست دادنتمرا عاشق تر میکند!بید من نلرز!من در آغوش تو به دنبال امنیتم,مرا از با تو بودن نترسان!بیا نترس تو نیز بر من تکیه کن!دستهایم گرچه ظریف اما پر تحملند....!باورکن!بر من تکیه کن!

سکوت که میکنی,باز هم می شنوم...از همان کنج انحنای چشمان مورب سبزت!همه تو می شوند و تو همه و من فقط ....تو...را می شنوم.

دیگر دوستت دارم هایت بوی عشق نمی دهند!

بگذار بگویمت...روزهای بسیاری است که بر سرتمام افکاربهم ریخته ی ذهنم مهار زده ام از جنس تو!زندگی مانند ماری است که دورت را فرا می گیرد و با یک نیش ناهنگام کارت را به اتمام می رساند!اما زندگی زیباست....!چون با تمام ناکامیها,بودن را به یادت می آورد!تو می روی چون هستی!بگذار از صبر بگویمت!عجب وسعتی دارد;رودخانه ایست صبر...که هرچه در آن بریزیم,وسعتش زیادتر می شود و شاید در نقطه ای آسمان شود!اما وای از طغیان و وای از رعد!بگذار از مرگ بگویمت...چه آرامشی دارد!چه نزدیک است,آخرین راه به جا مانده در زندگیست و آخرین ایستگاه.جایی که به پایان می رسد فرصت برای هر چه کاشتی و هرچه ویران کردی!بگذار از عشق بگویم!چه سوزی دارد؟می توانی عاشقانه صبوری کنی و عاشقانه عاشق باشی!تنها جایی است که می سوزی و از این سوختن لذت می بری!گفته ام تو را پیش از این,عشق لیاقت می خواهد!!!بگذار از خدا بگویمت...عجب!!!تنها به یک جمله اکتفا میکنم,همپای افکار من!انسانم آرزوست!ساعتها گذشته و من همچنان می نویسم!نقطه ای میگذارم در انتهای تمام افکارم!قانون زمانه این است!همه چیز از یک نقطه آغاز در یک نقطه به پایان می رسد

اگرابربودم,همه روزهای زندگی ام مه آلود بود!