گفتی با تو می مانم... این دل مرده ی من هوس ماندن به سرش زد....!

گاهی باید برقصم! حتی برای شادی گلهای پژمرده ی پیراهنم...!

دلم کسی را میخواهد... چون نابینایی خط بریل بداند.... فصل به فصل تنم را بخواند... بازیهای ادبی ام را کشف کند... دست اش را بگیرم، بازو به بازو،دنیا را برایش تعریف کنم! چشم اش شوم و تمام زشتیهای دنیا را برایش از قلم بیاندازم....!

از کوچه های خاطره ی من،امشب صدای پای تو می آید...آه ای عزیز دور آیا به شهر غربت من پا نهاده ای....اینجا مرا چگونه

قرارمان این نبود! قرار نبود آن وقتهای تو جایشان را با این وقتهای من عوض کنند. قرار نبود عشق من مثله بوسه مثله عیدی اولش قشنگ باشد،قرار نبود کسی سخت اش باشد بگوید «دوستت دارم»، قرار نبود کسی به هوای نشکستن دل دیگری بماند، قرار نبود کودک دلم در حسرت لالایی های تو بمیرد،قرار نبود هر چه قرار نیست باشد،قرار تنها بر بیقراری بود و من هنوز میان این همه اتفاقاتی که نباید بیفتد و می افتد دلواپس دلواپسیهای تو هستم....!

از رنجی خسته ام که از آن من نیست! برخاکی نشسته ام که از آن من نیست! با نامی زیسته ام که از آن من نیست! از دردی گریسته ام که از آن من نیست! از لذتی جان گرفته ام که از آن من نیست! به مرگی جان می سپارم که از آن من نبست...!

من فراموش نکردم،من از نهایت درد به بی حسی رسیدم!!!

دوستت دارم... و چقدر سخت است پنهان کردن آسمان پشت میله های قفس!!

چنین که به هم آغشته ایم... تو کجا خواهی بود،وقتی که نباشم...!!

دستهای تو تصمیم بود....باید می گرفتم و دور می شدم....!