تا دست به قلم می برم،سراغ تو را می گیرند کلمات،چه بنویسم؟

سبز نگاهش را همبسترم هر شب...

اشتباه از ما بود.... که خواب سرچشمه را در خیال پیاله می دیدیم... دست هامان خالی... دل هامان پر ... گفتگو هامان مثلا یعنی ما!!! کاش می دانستیم هیچ پروانه ای پریروز پیلگی خویش را به یاد نمی آورد... حالا مهم نیست که تشنه به رویای آب میمیریم... از خانه که میایی یک دستمال سفید, پاکتی سیگار, گزینه شعر فروغ, و تحملی طولانی بیاور... احتمال گریستن ما بسیار است!!!!

من اینجا... در ابهام آمیزش شب و سایه، دلم را به تیر بلندترین چراغ شهر آویخته ام... و با زخمه ساز شبگردی و عطر نمناک پاییزی و حریر مه آلود نیمه شبی عروسی مهتاب گرفته ام... باز با هزاران تیر خلاص آن را نشانه بگیر! هیچ اتفاق خاصی نمی افتد...

باران... راز ویران شدنم را می داند! تو چه می دانی... این روزها... در آغوش من و تنهایی ... لا به لای این همه خاطره.... در خراب آباد این دل چه می گذرد؟‌

پرنده، هی پرنده‌ی بی‌پروا! در پی آن فوج گمشده،بر مه...آشيانه مساز! من ساختم،...باد آمد و همه‌ی روياها را با خود برد....

این جهانی که پر از مضحکه و تکرار است تکه تکه شدن دل چه تماشا دارد؟

من از سایه ها هراسی ندارم... من از خود خود آدمها هراسانم! من از حضور بی رحم حقیقت هراسی ندارم.من از عریان شدن فریب هراسانم... من از عشق هراسی ندارم ..هراس من از همه از توست... وقتی که صورتت را بی نقاب می بینم.. همان لحظه! همان جا... از بیم تو و صورت زیبایت هزاران بار بر خود می لرزم....

من از نسل همان عشق های کوکی و عروسکی می آیم اما تو که باغ دلت پر نشاط است برایم سیگاری روشن کن و مواظب خواب اقاقیها باش که من دیریست تلخ می نوشم و تلخ بالا میاورم...

همچون کرمی خوشبخت در وسعت بیکران یک سیب لحظه های مرده را گاز می زنم... نمی دانم،این خواب پریشان دنیاست! یا همان است که نامش زندگی نهاده اند...