شب هنگام باز می آیم تا به رویا دیدارت کنم،کسی مرا نخواهد دید و از من نخواهد پرسید،....خاطر آسوده دار و در را باز بگذار...!

این چه هوایی ست...تا یاد تو می افتم،برگ ریزان می شود....!

حوصله می خواهد عاشق شدن،آن هم از نوع زنانه اش!که گیج کننده است و حساس. و آزادی به میزان دلخواه،مثل فلفل و نمک در هر غذا... و آب می خواهد برای آبیاری... و رنگ می خواهد،یک قوطی آن هم آبی! غوطه ور در آسمان فکر و خوشبینی می خواهد...بسیار،بسیار،بسیار.....!

دلم گرفته...دلم عجیب گرفته است! به قول فروغ خیال می کنم میان اینهمه شب،غروب مانده ام... میان این همه روز در سحر،میان این همه سطر در بوسه... خیال می کنم میان این همه باور کافر شده ام....از اینهمه حروف بی نصیب،برای سرودن سطری از باران دلم گرفته... دلم به دردی نمی دانم چه و کجا گرفته است... و رفته رفته به لابه لای ترانه...نمی دانم کجا،نمی دانم کجای و نمی دانم کدام! تنها از میان این همه ندانستن،دلتنگی ام را هنوز به یاد دارم من....که عین بختک چسبیده است به من! این لذیذ دلتنگی لعنتی...

از تمام عطرهای دنیا،تنها لحظه ای بویی شبیه آغوشت می خواهم...!تا هوش از سر این همه دلتنگی ببرد...!

حالا دیدار در رویاها،جستجویی تلخ که از خواب آغاز می شود و به هم رسیدن در تاریکی با دستانی که چیزی را لمس نمی کند!

بیا با پنجه راه برویم،روی تن این دنیا،بگذار خواب بماند و نفهمد از قانونش گریخته ایم و دل باخته ایم!

سرزده بیا!کمی آشفتگی بد نیست،آنوقت تکاندن شانه های پر غبار و مرتب کردن موهای پریشانت بهانه ای می شود برای زندگی....!

شاید قانون دنیا همین باشد،تو صاحب آرزویی هستی که شیرینی تعبیرش از آن دیگریست....!

نخ به نخ همه ی روز های مثل سیگاری بر لبهای زندگی دود می شود!